ΩΜΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

Γράφει  ο Ι.Γ. ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Σάλο προκάλεσαν οι γνωστές φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν και αφορούσαν το μοναχό στην Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό μου, το Ίσωμα Καρυών. Ομολογώ ότι η πρώτη εντύπωση και για μένα ήταν δυσάρεστη. Γνωρίζω το πρόσωπο και έπεσα από τα σύννεφα. Όμως δεν συνηθίζω να βγάζω βιαστικά συμπεράσματα.  Έτσι περίμενα την εξέλιξη της υπόθεσης. Οι φωτογραφίες δεν είναι κολακευτικές για έναν ιερωμένο, όμως πριν κρίνουμε, πρέπει να λάβουμε υπόψη πολλές παραμέτρους.

Ο μοναχός ήρθε  στη μονή το καλοκαίρι. Σε μια μονή εγκαταλελειμμένη είκοσι χρόνια, που οι κοιτώνες είχαν μετατραπεί σε στάβλους και σε καταφύγιο άγριων ζώων και πουλιών. Όταν μετά από μια δυο μέρες επισκέφτηκα το χώρο για να φωτογραφίσω την κατάσταση που επικρατούσε, διαπίστωσα έκπληκτος ότι ο μοναχός ζούσε κάτω από άθλιες συνθήκες, χωρίς να καλύπτονται καν οι στοιχειώδεις ανάγκες διαμονής. Χωρίς νερό, χωρίς υποδομές υγιεινής, χωρίς χώρο να κοιμηθεί. Έκθετος στα βλαβερά έντομα και ερπετά. Χωρίς τη δυνατότητα να βράσει ένα αυγό να φάει.
Φυσικά δεν διέθετε αυτοκίνητο και για τις ελάχιστες μετακινήσεις του για να ψωνίσει κάτι για τις ανάγκες του ή τις ανάγκες αποκατάστασης της μονής, παρακαλούσε κάποιον προσκυνητή ή κάποιον από εμάς που τακτικά επισκεπτόμασταν τη μονή. Επί τέσσερις μήνες κοιμόταν, χωρίς στρώμα, κατάχαμα, σε μια γωνιά του Ναού. Παρέα του ένα γουρουνάκι και δυο κουτάβια που του χάρισαν.

Όποτε επισκεπτόμουν τη μονή, τον έβρισκα κάθιδρο, μέσα στη σκόνη να δουλεύει ακούραστος, να καθαρίζει, να σκουπίζει, να βάφει, να κλαδεύει τα δένδρα να κάνει ένα σωρό επίπονες εργασίες.
Πολλοί συνάνθρωποι μας έσπευσαν να βοηθήσουν την τιτάνια προσπάθεια του μοναχού με όποιο τρόπο μπορούσαν. Έτσι γρήγορα ο χώρος άλλαξε όψη. Κόπηκαν τα βάτα και οι θάμνοι που έπνιγαν το χώρο. Καθαρίστηκαν τα κελιά. Αλλάχτηκαν οι πόρτες. Βρέθηκαν κρεβάτια και στρώματα. Συμμορφώθηκε το αρχονταρίκι να δέχεται ανθρώπους. Καθαρίστηκε και επισκευάστηκε ένα μικρό παρεκκλήσι που πριν είχε μετατραπεί σε στάβλο και στην εορτή των Ταξιαρχών έγιναν θυρανοίξια.
Με λίγα λόγια, παρά τις μεγάλες ελλείψεις που έχει ακόμα το μοναστήρι -ακόμα δεν έχει νερό- οι συνθήκες τώρα είναι υποφερτές και οι προοπτικές που ανοίγονται με την δουλειά και την προσφορά των χριστιανών και τον αγώνα του μονάχου, είναι πολύ ενθαρρυντικές, ώστε να μετατραπεί η μονή σε κυψέλη ανθρώπων, σε μια περιοχή που ερήμωσε, που τα χωριά εγκαταλείφτηκαν και ο τόπος αγρίεψε.

Μετά τη δημοσίευση των φωτογραφιών, ο μοναχός έγινε βορά για τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά και τον κίτρινο τύπο. Σε άθλια ψυχολογική κατάσταση αλλά και με σοβαρά προβλήματα υγείας που επιδεινώθηκαν, τρέχει σε γιατρούς και νοσοκομεία. Παρεμβαίνοντας ο ίδιος τηλεφωνικά σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή μίλησε για το σάλο που έχει προκληθεί και τον έχει καταρρακώσει…

«Είμαι πολύ στενοχωρημένος. Είπε… Δεν λένε την αλήθεια. Οι φωτογραφίες αυτές είναι πριν από 5 με 6 χρόνια που ντυθήκαμε με άλλους συναδέλφους και πήγαμε σε καρναβάλι. Εγώ ήθελα να ηρεμήσει η ψυχή μου και να κλάψω για τις αμαρτίες μου και βρήκα το ερημητήριο για να πάω και έρχονται μετά από 5 χρόνια να καταστρέψουν όλη την ψυχική μου ηρεμία», και πρόσθεσε: «Λυπούμαι. Εγώ ο ίδιος ζήτησα από τον σεβασμιότατο να με κατεβάσει στην τάξη των μοναχών. Δεν αντέχω τόσο διασυρμό και ψεύδη προς το πρόσωπό μου…». «Δεν είμαι Αρχιμανδρίτης. 13 χρόνια τώρα είμαι διάκονος. Ποτέ δε ζήτησα χειροτονία.» και κατέληξε «Την πίστη μου δεν θα την προδώσω ακόμα και να με καθαιρέσουν. Δυόμισι χρόνια έκανα χημειοθεραπείες. Είμαι ταλαιπωρημένος. Δεν πρόδωσα το ράσο μου και αυτό σε κάποιους συναδέλφους δεν άρεσε…»

Μετά απ’ όσα διάβασα σε έντυπα και σε διάφορα Σάϊτ, αλλά και απ όσα αναζήτησα κι έμαθα για τη συγκεκριμένη υπόθεση, αυτό που έχω να πω είναι πως ο μοναχός κυριολεκτικά κανιβαλίστηκε. Τόσο από τον τύπο, όσο και από ύποπτους κύκλους που είχαν συμφέρον να φέρουν σε δύσκολη θέση την Εκκλησία τη συγκεκριμένη τούτη στιγμή, αφού ακούμε πως δεν είναι το μόνο σκάνδαλο που φέρνουν στη δημοσιότητα.

Σε ένα πραγματικό λιβελογράφημα, γνωστή εφημερίδα πανελλαδικής εμβέλειας, ιδιοκτησίας γνωστού μεγαλοδημοσιογράφου, αναφέρεται με γαργαλιστικές λεπτομέρειες στο θέμα, που ντρέπεται κανείς να το διαβάσει. Γράφει η «καλή» εφημερίδα: «Το ροζ σκάνδαλο είναι πλέον κοινό μυστικό στα ορεινά χωριά της Αρκαδίας και είναι καθημερινό θέμα συζήτησης στα καφενεία της περιοχής. Δεν είναι και λίγο να βλέπεις τον ιερωμένο της ενορίας το πρωί με ράσα και το βράδυ με κόκκινη γούνα και μάσκαρα στα μάτια.»
Προφανώς οι φωτογραφίες από μια αποκριά πριν 5 χρόνια, για το φαντασιόπληκτο δημοσιογράφο γίνανε καθημερινό θέμα για τους ορεσίβιους χωρικούς της Αρκαδίας. Δηλαδή, εμάς τους Μεγαλοπολίτες. Όμως εδώ είμαστε μια μικρή κοινωνία που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο σαν κάλπικη δεκάρα. Όλοι γνωρίζουμε τι γίνεται στον τόπο μας. Μπορεί κάποιος να βεβαιώσει τις φαντασιώσεις του δημοσιογράφου; Αλλά η καλπάζουσα φαντασία του δεν σταμάτα εδώ. Συνεχίζει στο λιβελογράφημα…
«Το πρώτο διάστημα ο “άτακτος” κληρικός αρχικά κρατούσε τα προσχήματα, ενώ παράλληλα έκανε τα πρώτα αναγνωριστικά βήματα στην περιοχή, συγκεντρώνοντας πληροφορίες για την νυκτερινή ζωή της πόλης. Οι βραδινές του εξορμήσεις ήταν λίγες και προσεκτικές χωρίς λούσα και κοσμήματα. Ωστόσο, όσο περνούσε ο καιρός και αφού γνώρισε άτομα που είχαν τα ίδια ερωτικά γούστα, ο 40χρονος ιερωμένος άρχισε να χάνει τον έλεγχο. Κληρικοί οι οποίοι ήταν σχετικά κοντά του και πληροφορήθηκαν πρώτα τα κατορθώματα του προσπάθησαν να τον συνετίσουν, αλλά μάταια. Τα τελευταία βράδια τα φλας άστραφταν στα στέκια όπου σύχναζε ο διάκος, από κατοίκους της περιοχής που αποθανάτιζαν τους χορούς και την αμφίεση του……»

Ξαναλέω, είμαστε μια μικρή κοινωνία, που το πρωί γνωρίζουμε ο ένας, τι έφαγε ο άλλος στο σπίτι του το βράδυ. Αν κάποιος γνωρίζει τα στέκια εδώ στην περιοχή που περιγράφει ο «λιβελογράφος». Αν γνωρίζει αυτά τα άτομα με αυτού του είδους σεξουαλικές προτιμήσεις. Αν παρακολούθησε τις σκηνές που περιγράφονται, ας έρθει να μας τα πει έστω μυστικά. Όλη μου τη ζωή εδώ, μπορεί να γνώρισα διάφορα «φρούτα», όμως τέτοια δεν αντιλήφθηκα. Τουλάχιστον ας βρεθεί ένας απ αυτούς που «άστραφταν τα φλας και αποθανάτιζαν τους χορούς» του ιερωμένου, να φέρει μια φωτογραφία που να απεικονίζει αυτά που περιγράφει  ο δημοσιογράφος τα τελευταία βράδια. Έλεος αδέρφια.
Αν αυτό δεν είναι κανιβαλισμός, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι βρωμιά, τότε τι είναι; Αν αυτό δεν είναι κακοήθεια, τότε τι είναι; Αν όλα αυτά δεν είναι επαίσχυντα ψεύδη, τότε τι είναι; Αν αυτό το άρθρο της «καλής» εφημερίδας δεν είναι προσβλητικό για όλους εμάς, για τις οικογένειες και τα παιδιά μας, για τα ήθη της πόλης και τις κοινωνάς μας, τι άλλο περιμένουμε να μας πουν για να προσβληθούμε;

Και συνεχίζει για να κλείσει το άρθρο του ο «καλός» δημοσιογράφος, για να πάει μετά να κοιμηθεί ήσυχος ότι επιτέλεσε το καθήκον του ως έντιμος εργάτης της ενημέρωσης: «Ο κληρικός κατάφερε να δικτυωθεί στην  περιοχή κυρίως μέσω του social media, και ιδιαίτερα του facebook , στο οποίο ήταν διαρκώς online. Οι αποκαλύψεις όμως, τον ανάγκασαν να “κλειδώσει” τους ηλεκτρονικούς λογαριασμούς, κατεβάζοντας όλες τις άσεμνες φωτογραφίες από το προφίλ του. Ωστόσο, η τοπική κοινωνία βοά, και καθημερινά έρχονται στο φως νέες λεπτομέρειες από τις ερωτικές του προτιμήσεις και εμφανίσεις…»

Ο μοναχός δεν είχε νερό να πιεί και στρώμα να κοιμηθεί, για ποια social media, και ποιο facebook στη μέση του πουθενά, μιλάει ο φαντασιόπληκτος δημοσιογράφος; Ένα καρτοκινητό είχε όλο κι όλο, χωρίς μονάδες και όταν χρειαζόταν κάτι μας έκανε αναπάντητη για να τον καλέσουμε. Όσο για τις λεπτομέρειες που τάχα έρχονται στο φώς, πέρασαν ήδη δεκαπέντε και πλέον μέρες και εκτός από τις δυο γνωστές φωτογραφίες που πλαισιώνουν τα λιβελογραφήματα δεν είδαμε τίποτε άλλο να έρχεται στο φως. Αυτό είναι η καλύτερη απάντηση στο λιβελογράφο των Αθηνών.
Θα με ρωτήσει κάποιος: Κι εσύ τι παριστάνεις; Τον καλό χριστιανό ή το δικηγόρο του μοναχού; Όχι! Δεν είμαι καλός χριστιανός. Δεν παριστάνω τον αναμάρτητο. Ούτε θεματοφύλακας της εκκλησίας είμαι. Υπάρχουν οι κατάλληλοι θεσμοί με τους κατάλληλους ανθρώπους που υπηρετούν αυτό το σκοπό. Είμαι ένας απλός άνθρωπος που δεν ανέχομαι την αδικία. Τόσο απλά. Δεν θα δικάσω εγώ τον μοναχό, αλλά δεν ανέχομαι τον κανιβαλισμό που υφίσταται. Αισθάνομαι την υποχρέωση να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη ΝΤΡΟΠΗ!

Αλλά αν η πράξη του μοναχού είναι μεμπτή, θα πω απλά πως όλοι έχουν δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Όλοι έχουν δικαίωμα στη μετάνοια. Όλοι έχουν δικαίωμα στη συχώρεση. Ποιοι είναι αυτοί που ζητάνε το κεφάλι του επί πίνακι; Ποιοι είναι οι άμεμπτοι που ανέλαβαν κατ’ αποκλειστικότητα την  προστασία της εκκλησίας; Ποιοι είναι οι άσπιλοι και αμόλυντοι που ανέλαβαν να υπερασπιστούν τα χρηστά ήθη της κοινωνίας μας, τρώγοντας ανθρώπους ζωντανούς; Ποιοι είναι οι στόχοι τους; Τι κρύβεται πίσω από τον κανιβαλισμό του φτωχού μοναχού; Γιατί έβγαλαν τις φωτογραφίες τώρα και όχι όταν τραβήχτηκαν πέντε χρόνια πριν;

Πιστεύω ο δεσπότης, ο φωτισμένος αυτός άνθρωπος, με το πλούσιο  πνευματικό αλλά και ανθρωπιστικό έργο που επιτελεί στις δύσκολες ώρες που περνάει η πατρίδα μας και ο λαός μας, θα δει το ζήτημα με σύνεση και νηφαλιότητα και θα δώσει την ευκαιρία που χρειάζεται, ώστε ο μοναχός να συνεχίσει το έργο του και να αποδείξει έμπρακτα την μετάνοια του, αν υποθέσουμε ότι διέπραξε κάποιο έγκλημα.

Η βρώμα και η δυσωδία που προκάλεσαν οι ύποπτοι αυτοί κύκλοι, μπορούν να μετατραπούν σε λαμπρή προσπάθεια με την προτροπή και τη συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…

Αρχονταρίκι  τώρα

Αρχονταρίκι  πριν

Παρεκκλήσι  Ταξιάρχη  τώρα  

Παρεκκλήσι  Ταξιάρχη  πριν  

ο ναός  τώρα

ο  ναός  πριν

περιβάλλων  χώρος  τώρα

περιβάλλων  χώρος  πριν