Ευάγγελος Λ. Τρίγκας: ΜΥΘΙΚΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΛΥΚΑΙΩΝ

Η γιορτή των γενεθλίων του Λυκαίου Διός  και ο Καταιβάτης (ή Βους) Δίας ,
του Ευαγγέλου Τρίγκα, Δικηγόρου Πατρών.

Τα Λύκαια, λέγεται ότι είναι η αρχαιότερη γιορτή των Ελλήνων και γιορτάζονταν τα γενέθλια του Διός.
Αντίθετα οι Ολυμπιακοί Αγώνες καθιερώθηκαν αργότερα, εις ανάμνηση της επιβολής της θρησκείας του Διός, έναντι της θρησκείας του Ιαχβέ (Κρόνου) 1.
Τα Λύκαια τελούνταν στην κορυφή του Λυκαίου όρους της Αρκαδίας, στην κορυφή Όλυμπος (ή Δια-φόρτι ή Κρητέα), όπου, κατά την αρκαδική παράδοση, γεννήθηκε ο Δίας και τα καθιέρωσε ο Λυκάων, ο πρώτος βασιλιάς των Αρκάδων, οι οποίοι λέγεται ότι γεννήθηκαν στην Αρκαδία πριν έλθει η Σελήνη στο στερέωμα του ουρανού, γι’ αυτό και καλούνταν Προσέλληνες.
Τα Λύκαια, τα κατάργησαν οι Χριστιανοί, περί το 400 μ.Χ. και τα αναβίωσε ο Σύλλογος Καρυωτών (από το χωριό Καρυές) Αρκαδίας, την 8-9-1973 και φέτος στις 27 και 28 Ιουλίου γιορτάζονται τα 40 χρόνια επανίδρυσής τους, πλην όμως δεν τους έχουν προσδώσει ακόμα την πραγματική αρχαία σημασία τους.
Γιατί, όμως, ο Δίας ονομαζόταν Λύκαιος και ο Απόλλων Λυκηγενής, ο πρώτος βασιλιάς των Αρκάδων Λυκάων, ποίοι είναι οι Λύκιοι και η Λυκία της Μ. Ασίας και γιατί ο Αριστοτέλης ονόμασε τη Σχολή του, Λύκειο, ονομασία που διατηρούμε μέχρι σήμερα στα σχολεία μας; Ποια είναι η Λυκόσουρα, η Κυνόσουρα, η Κυνουρία, τα κυνικά καύματα κλπ.;

Για να τα μάθουμε όλα αυτά, θα πρέπει να προστρέξουμε στη μυστηριακή γνώση, στα Ελληνικά Μυστήρια, η πηγή των οποίων είναι ασφαλώς η Ελληνική Μυθολογία (= μυστική γνώση).
Ο Λύκος, ετυμολογείται από τη ρίζα Λύκ- που σημαίνει φως, λατιν. Lux = φως. Ο Δίας, μεταξύ των άλλων επωνύμων, έφερε και το μυστηριακό όνομα Κύνας. Ο Σωκράτης ορκιζόταν στο όνομα του Κύνα (= Δία) (Πλάτων, «Γοργίας», 461Β, 482C). Ο μύστης Ιησούς αποκαλεί τους Έλληνες, κυνάρια (= σκυλάκια), δηλαδή απόγονους του Κύνα (Δία), από τον αστερισμό του Κυνός. Η λέξη κυοφορούσα (= κύων + φέρω) σημαίνει ότι η (ελληνίδα) γυναίκα φέρει εντός της, έναν κύνα (κυνάριο), δηλαδή ένα σπόρο του Δία-κύνα. Την ίδια σημασία έχει και η λέξη Ενδιαφέρουσα, που εξισώνει και επιβεβαιώνει την παραπάνω ετυμολογία της λέξης κυοφορούσα, αφού Εν-Δία-φέρουσα σημαίνει το ίδιο ακριβώς, δηλαδή αυτή που φέρει εν-τός της, έναν Δία (ένα σπόρο-σπέρμα) του Δία, έναν Διο-γενή, (κυνο-γενή, λυκο-γενή).

Ο Λύκος και ο Σκύλος είναι πρωτοξάδελφα, εξ’ ού και Λυκόσκυλα και αναφέρονται στον Αστερισμό του Κυνός, ο Ήλιος του οποίου, είναι ο Ήλιος Σείριος, που απέχει από τη Γη, 8,9 έτη φωτός, είναι 9 φορές μεγαλύτερος και 50 φορές λαμπρότερος από τον δικό μας Ήλιο.
Στα μέσα Ιουλίου, ο Ήλιος Σείριος, δημιουργεί, σύμφωνα πάντα με την (μυστική) παράδοση, τα «κυνικά καύματα».
Ο Δίας, λοιπόν, ονομαζόταν Λύκαιος ή Λύκος ή Κύνας, διότι κατά την μυστική γνώση, που διδασκόταν μόνο στα Μυστήρια (Ελευσίνια, Δελφικά, Καβείρεια κλπ.), ο Δίας είχε έλθει στη Γη και προσγειώθηκε με το άρμα του (διαστημόπλοιό του) στο Λύκαιο όρος, στην κορυφή Όλυμπος ή Δια-φόρτι (όπου εμφανίστηκε ο Δίας). Ο Δίας ονομαζόταν Λύκαιος, επειδή προσγειώθηκε (δεν γεννήθηκε) στο Λύκαιο όρος και Κύνας, επειδή ήλθε στη Γη από τον Αστερισμό του Κυνός.
Όταν με την πάροδο δεκάδων χιλιάδων ετών, ξεχάστηκε ότι ο πρώτος Δίας προσγειώθηκε στην Αρκαδία, οι νεώτεροι Αρκάδες υιοθέτησαν την άποψη ότι γεννήθηκε εδώ στο Λύκαιο όρος.
Η παλαιότερη παράδοση, όμως, μεταθέτει την εμφάνιση (προσγείωση-κατάβαση) του Δία, βορειότερα του Λυκαίου, στο αρκαδικό (τότε) Βόιον όρος (Βοδιάς, Παναχαϊκό), όπου ο Δίας εμφανίζεται με την προσωνυμία Βούς Δίας, εξ’ ού και η παλαιότερη ονομασία Βοϊ-διάς (= Βούς-Δίας).
Η ακόμη παλαιότερη ονομασία του Παναχαϊκού ήταν Ριπαία όρη, απ’ όπου πήρε το όνομά της και η αρχαία πρωτεύουσα του Παναχαϊκού, η αρκαδική πόλη Ρίπη,2 ονομασία που παραπέμπει στην ριπή (βολή), με την οποία προσωμοιάσθηκε η κατάβαση του Βού-Δία στο Βόϊον όρος (Βοδιά) και μάλιστα στο ψηλότερο οροπέδιό του, κοντά στην κορυφή, στον Πύργο του Παλαβού (Πύργο Ζηνός), δηλαδή στο οροπέδιο Πρασούδι (= δάπεδο, έδαφος του Δία).

Μία άλλη παλαιά ονομασία του Παναχαϊκού, που παραπέμπει στην προσγείωση του Βού-Δία στο Παναχαϊκό, είναι η ονομασία Κατεβατός, που παρερμηνεύεται σήμερα 3 , πλην όμως παραπέμπει στον Καταιβάτη Δία, μία γνωστή ονομασία του Διός, που μας υπενθυμίζει την κατάβαση του Δία στη Γη.
Για να γίνει κατανοητή η ομηρική γεωγραφία, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι παλαιότερα και η σημερινή Αχαΐα (πλην της Αιγιάλειας) υπαγόταν στην Αρκαδία, καθώς και ένα μέρος της Ηλείας, της Μεσσηνίας, της Λακωνίας, της Κορινθίας και της Αργολίδας. Συνεπώς οι αρκαδικές πόλεις Ρίπη, Ενίσπη και Στρατίη, που αναφέρει ο Όμηρος4 , είναι αντίστοιχα, οι κατόπιν αχαϊκές πόλεις Ρύπες (= Ρακίτα), Φαρές (Χαλανδρίτσα) και Δύμη (Στράτος).
Ένας από τους παλαιότερους μύθους, που μεταθέτουν την εμφάνιση του Δία βορειότερα του Λυκαίου και συγκεκριμένα στην αχαϊκή (αρκαδική τότε) Ρίπη του Παναχαϊκού, είναι αυτός που αναφέρει ο ποιητής Άρατος και μας μεταφέρει ο Στράβων και είναι ο εξής:
«Η Αίγα πάλι (λένε και έτσι τις Αιγές) σήμερα είναι ακατοίκητη και ανήκουν σήμερα στους Αιγιείς. Το Αίγιο είναι πυκνοκατοικημένο. Λένε ότι εδώ ανατράφηκε ο Δίας από μία αίγα, όπως λέει και ο Άρατος: 5
«Ιερή αίγα λέγει ο λόγος ότι κρατά το μαστάρι σου ο Δίας»
και καταλήγει:
«Την αίγα της Ωλένης, αίγα Διός λένε οι προφήτες»
εννοώντας τον τόπο, αφού εδώ κοντά 6 είναι η Ωλένη»
(Στράβ.Γεωγραφ. Η, Ζ)
Μία άλλη ακόμα ονομασία της Ρίπης, που αναφέρει ο Αισχύλος (απόσπ. 403, Nauck), είναι η ονομασία «Κεραυνίας Ρύπας», που παραπέμπει ευθέως στον κεραυνό του Δία και στον Κεραύνιο Δία.
Λέγει, λοιπόν, ο Αισχύλος (απόσπ. 403, Nauck):
«Βούρα θ’ ιεράν και κεραυνίας ρύπας»
Μία ακόμα ονομασία, τα Κεραύνια όρη, που αποδίδει στο Παναχαϊκό ο Γάλλος Πουκεβίλ («Ταξείδι στην Ελλάδα»), παραπέμπει επίσης στον Κεραύνιο Δία.
Ένα από τα δεκάδες ονόματα του Δία (Λύκαιος, Κεραύνιος, Όμβριος, Καταιβάτης κλπ.), είναι και το Βόϊος (από το Βούς (= βόδι), απ’ όπου πήρε το όνομά του και ο Βοδιάς (= Βούς-Δίας). Η ονομασία Βούς, που αναφέρεται στο Δία, έχει βρεθεί σε δεκάδες επιγραφές από το Ιδάλιο της Κύπρου 7 μέχρι την Λιβύη, την Τσεχία, την Σκανδυναβία κλπ., ενώ συμβολίζεται με δεκάδες λέξεις και τελετές (π.χ. Βουγενής = ο Διόνυσος, γιός του Βού-Δία), τα Βουφόνια, οι Ταυρομαχίες, το Βούκρανο, Βουνό (Βού-αινώ = εξυμνώ τον Βού-Δία, Βούτας (που στην Ινδία έγινε Βού-δας) το Αθηναϊκό γένος των Εττεο-βουτάδων, Βοϊναμόνεν (VUN-AMONEN = Βούς Άμμων, ο θεός των Σκανδυναβών (Μαμμωνάς – Μη Άμμων Δίας του Ιησού!!!) Boch (= Βόϊοι = οι Γερμανοί και Βοημικός Δρυμός και Βοσνία (= Βοός-νία = χώρα του Βοός-Δία) και Deut(ς)land (= χώρα του Δία – του Βού Δία), ο Βούς-Άπις της Αιγύπτου και Απία, η Αρκαδία και η Πελοπόννησος κλπ.
Στο λεξικό του Σταματάκου βρίσκουμε ότι το πρώτο γράμμα της Ελλ. Άλφα-Βήτου είναι το Άλφα (=Άλεφ ή Αλέφα), που σημαίνει το Βόδι. Κατά τον συγγραφέα Γ. Βογιατζή («Οι βραχογραφίες του Παγγαίου) το γράμμα Α = Βούκρανο του Αστροναύτη με δύο κεραίες (πομπός – δέκτης) και Β = Βάλανος = οίκος του Αστροναύτη (Ιπτάμενος Δίσκος). Επομένως στη λέξη Αλφάβητο κρυπτογραφείται το διαστημόπλοιο του Δία. Κατά την ελληνική παράδοση (Απολλόδ.Ιστορ. 8, 11) υπάρχει ο Μεγάλος (ο πρώτος) Δίας, ο Αλέφα (Άλφα), ο Βούς Δίας και ο Δίας ο Πίκος (ο μικρός).
Η μετα-χριστιανική λέξη Πρασούδι (το οροπέδιο, πριν την κορυφή Βοδιάς ή Πύργος του Δία (σήμερα Παλαβού Πύργος) ετυμολογείται από τις λέξεις Πρασ- (= πράσο, πράσινο) + ούδας (= έδαφος, δάπεδο) και προέρχεται από την αρχαιοελληνική λέξη Δι-ούδας (= δάπεδο, έδαφος του Δία), όπως π.χ. «εν Διός ούδει» (= στο έδαφος του Διός) (Ιλιάδα Ω, 529), το οποίο έγινε κατόπιν Δι-ούδι και εν συνεχεία, μετα-χριστιανικά, για να μην θυμίζει το Δία, αντικαταστάθηκε από την (υπαρκτή) λέξη Πρασ-ούδι (= το έδαφος με πράσα, η πρασιά).
Το Πρασούδι, λοιπόν, (ή Δι-ούδας ή Δι-ούδι) είναι το δάπεδο, το έδαφος, όπου προσγειώθηκε ο Δίας με το άρμα του (Δια-στημόπλοιό του).
Διά-στημα (από το Διί-ίστημι (= ίσταμαι κοντά στο Δία), είναι ο χώρος του Δία (= του θεού) και Δια-στημό-πλοιο (= το πλοίο που ίσταται (= κάθεται) ο Δίας = το πλοίο του Δία.
Η Αρκαδία (Αρκα + Δία = (Αρκα = κιβωτός, λίκνο, κλίνη + Δία) σημαίνει το λίκνο, όπου γεννήθηκε (ή κατέβηκε) ο Δίας.

Στα δύο βουνά, λοιπόν, της (τότε) Αρκαδίας, στο Λύκαιο όρος και στο Βόϊο όρος, γεννήθηκε ή κατέβηκε ο Δίας και συγκεκριμένα στο Βόϊο ή Ριπαίον ή Κεραύνιο όρος ή στον Καταιβάτη (Παναχαϊκό), κατέβηκε (προσγειώθηκε) με το Δια-στημό-πλοιό του 8, στο Πρασούδι (ή Δι-ούδας ή Δι-ούδι του Βου-Δια), όπου και η κορυφή Πύργος (του Δία), που προς υποτίμηση-γελοιοποίηση του Δία στα χριστιανικά χρόνια, έγινε Παλαβού Πύργος. Όταν λησμονήθηκε η παράδοση της προσγείωσης (κατάβασης) του Δία στο Βοδιά, από τον Αστερισμό του Κυνός, η εμφάνιση του Δία μεταφέρθηκε στο Λύκαιο όρος, όπου θεωρήθηκε ότι «γεννήθηκε» (δεν προσγειώθηκε) ο Δίας.
Τέλος θα πρέπει να προσθέσουμε και τα εξής:
Τα Λύκαια, φαίνεται ότι καθιερώθηκαν από τους Αρκάδες εις ανάμνηση της «γέννησης» του Λυκαίου Διός στην κορυφή του Λυκαίου όρους, που ονομαζόταν «΄Ολυμπος» και το όνομα αυτό μεταφέρθηκε κατ’ αρχήν στην Ολυμπία, όπου καθιερώθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες (εις ανάμνηση της επικράτησης της θρησκείας του Διός επί της θρησκείας του Ιεχωβά, ο οποίος είναι ο Κρόνος της Ελληνικής Μυθολογίας). Εν συνεχεία η λατρεία του Ολυμπίου (ή Λυκαίου) Διός μεταφέρθηκε στην Μακεδονία, στο ψηλότερο όρος των Ελλήνων, που το ονόμασαν Όλυμπος (οι ρίζες Ο-λυμπ- και Λυκ- είναι ίδιες).

Ο Δίας, λοιπόν, ανατράφηκε στο (Αρκαδικό τότε) Αίγιο από το γάλα της «Ωλενίας αίγας» , πράγμα που σημαίνει, ότι κατά την γέννηση του Λυκαίου Διός, υπήρχαν οι πόλεις Ώλενος (στον Ωλωνό), Ελίκη, Ρίπη (στα ορεινά του Παναχαϊκού) (στη Ρακίτα), Αίγιο κλπ. τουλάχιστον.
Ο Απόλλων αποκαλείτο και αυτός Λύκειος και Λύκαιος και ως γιός του Λυκαίου Διός ονομαζόταν και Λυκο-γενής, ότι δηλαδή κατάγεται από το γένος των Λυκο/κυνο-γενών, αυτών δηλαδή που κατάγονται από τον Αστερισμό του Κυνός/Λύκου.
Ο Αριστοτέλης ονόμασε τη σχολή του Λύκειο γιατί ήθελε να κρυπτογραφήσει (ως μύστης που ήταν) ότι ήταν και αυτός Λυκο-γενής, δηλαδή ότι καταγόταν κι αυτός από τον αστερισμό του Κυνός-Λύκου (Σείριο), καθόσον, ως γνωστόν, ο Αριστοτέλης είχε φτιάξει γενεαλογικό δένδρο και ισχυριζόταν (όπως και ο Ιπποκράτης) ότι καταγόταν από το γένος των Τρικκαίων Ασκληπιάδων και συγκεκριμένα ότι ο πατέρας του, ο γιατρός Νικόμαχος καταγόταν από το Νικόμαχο, τον εγγονό του Ασκληπιού, γιο του Λυκο-γενούς Απόλλωνος, γιο του Λυκαίου Διός.
Ο Ασκληπιός, ήταν κι αυτός Αρκάς, αφού γεννήθηκε στην πόλη Τρίκκα (σημερινό Τουρκολέκα) Αρκαδίας, γενέτειρα του Νικήτα Τρίγκα, γνωστού ως Νικηταρά Τουρκοφάγου και Θ. Κολοκοτρώνη, γι’ αυτό και οι απόγονοι του Ασκληπιού, ονομάζοντο Τρικκαίοι (και εν συνεχεία Τριγκαίοι), ως καταγόμενοι από την πόλη Τρίκκα Αρκαδομεσσηνίας. Η Θεσσαλική αποικία της Μεσσηνιακής Τρίκκας ονομάζεται σήμερα Δήμος Τρικκαίων (των Τρικάλων).
Η Λυκόσουρα, η Κυνόσουρα και η Κυνουρία, είναι ονομασίες που δεν δόθηκαν τυχαία και έχουν σχέση, όχι ασφαλώς με κάποια ουρά κάποιου Λύκου, αλλά με την ουρά του Αστερισμού του Κυνός.
Ο Απόλλων είναι Λυκογενής και ο Διόνυσος Βου-γενής και οι δύο είναι γιοί Διός και ο Λύκος, ο Κύνας και ο Βούς, μας παραπέμπουν στον Αστερισμό του Κυνός.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Το γεγονός ότι ο Κρόνος είναι ο Ιεχωβά Θεός αναφέρεται σε πάμπολλες πηγές στην ελληνική παράδοση (Πλούταρχος, Απολλόδωρος κλπ., οι ονομασίες Σατούρνος, Satur-day (Σάββατο), Σετ, Σατανάς, κλπ.).
2. Η Ρίπη, η Αρόη, η Ελίκη, η Ενίσπη (Χαλανδρίτσα) και το Αίγιο, ήσαν παλαιότερα αρκαδικές πόλεις και βρίσκονταν όλες στο Παναχαϊκό και στους πρόποδές του.
3. Κατά τον Κ.Τριαναταφύλλου Καταιβατός είναι ο άνεμος που κατεβαίνει από το Παναχαϊκό (κατά παρερμηνεία).
4. Τόσο ο Παυσανίας (Αρκαδ.) όσο και ο Στράβωνας και οι νεότεροι συγγραφείς δε γνωρίζουν που να τοποθετήσουν τις αρκαδικές πόλεις Ρίπη (Ρακίτα), Ενίσπη (Χαλανδρίτσα) και Στρατίη (Δύμη).
5. Άρατος, Φαινόμενα, 163, 164
6. Από τη Ρίπη (Ρακίτα) του Παναχαϊκού, φαίνεται ο Ωλωνός (Ερύμανθος) και το χωριό Σκιαδά Τριταίας, όπου μάλλον βρισκόταν η ομηρική Ώλενος ή Ωλένη, απ’ όπου πήρε το όνομά του το όρος Ώλωνός.
7. Οι περισσότερες πόλεις της Κύπρου είναι Αρκαδικές αποικίες (βλεπ. και Αρκαδοκυπριακή διάλεκτο). Μερικές από τις επιγραφές αυτές γράφουν ότι «ο Βούς αντιστοιχεί προς το Σείριο», ενώ άλλες γράφουν:
«Θεέ Βού, την Άνοιξη θα ιδώ, του Σείριου Γη»
«Να προσεύχεσαι στο θεό Βού. Τη γη ο Βούς θα σώσει»
«Προς τον Βού Ήλιο, βάδιζε ανυπόδητος»
«Στα βουνά (βρίσκονται) οι οδοί του Βού»
8. Για τα φτερωτά άρματα (διαστημόπλοια – ιπτάμενοι δίσκοι) των θεών, είναι έμφορτες οι παραδόσεις της Ελληνικής Μυθολογίας, καθώς και οι σχετικές δεκάδες παραστάσεις (εικόνες) στα αγγεία, που παρέλκει εδώ να αναφερθούμε συγκεκριμένα.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Λ. ΤΡΙΓΚΑΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣΓΟΥΝΑΡΗ 25, ΠΑΤΡΑ
2610276916, 6946007351